Η εν λογω συνέντευξη είχε δημοσιευτεί πρώτα στο περιοδικό Pleasure Fields. Οι Nocturnal Emmission είναι μια μπάντα που είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του βιομηχανικού και πειραματικού ήχου στην Αγγλία κατά την διάρκεια του 1980. Το ιδρυτικό τους μέλος Nigel Ayers μας απαντά σε ορισμένες ερωτήσεις:
1.Καλησπέρα Nigel. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το όνομα της μπάντας σου είναι ένα από τα καλύτερα ονόματα που έχω συναντήσει, γιατί το επέλεξες;
Σε ευχαριστώ. Επειδή μια από τις κεντρικές ιδέες του project είχε να κάνει με την δημιουργία ενός ονειρικού κόσμου που κατά μια έννοια είναι ένας τρόπος επεξεργασίας και αφομοίωσης των θεμάτων που σχετίζονται με το συνειδητό στάδιο. Επίσης μου φάνηκε κατάλληλο το να επιλέξω ένα ερωτικό και ιατρικό όνομα που είχε να κάνει με το ονειρικό στάδιο.
2, Ξεκίνησες το 1979 στο Λονδίνο (από όσο γνωρίζω σε μια κατάληψη). Έχω την εντύπωση ότι οι καταληψιακές υποκουλτούρες έχουν να κάνουν κυρίως με το αναρχοπανκ και όχι τόσο με την πειραματική μουσική. Πως αντιμετωπίζονταν τότε αυτή η σκηνή εκεί;
Ναι, έμενα και είχα το studio μου σε καταλήψεις για 10 χρόνια, καθώς αποτέλεσε μια λύση για τις στεγαστικές μας ανάγκες όπως και για την ύπαρξη χώρου για studio. Επίσης παίξαμε τις πρώτες συναυλίες μας σε ένα κατειλημμένο σιδηροδρομικό σταθμό στη μέση του Brixton. Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι καταληψίες άκουγαν αναρχοπανκ. Το 1979 για αρκετό κόσμο οι καταλήψεις αποτέλεσαν μια νόμιμη και πρακτική λύση για εύρεση στέγης, ναι μεν πολιτική αλλά όχι πάντα σχετική με ακτιβισμό. Και άκουγαν όλα τα είδη μουσικής, μόνο μια μειονότητα άκουγε αναρχοπανκ.
Στο Λονδίνο αρκετά κτήρια ήταν άδεια και σε άσχημη κατάσταση. Οταν καταλαμβάνονταν σήμαινε ότι δεν είχαν κατεδαφιστεί ,οι ανάγκες κατοίκησης τους αναλαμβάνονταν για λίγα χρήματα και οι αρχές έδειχναν ανοχή. Η κατάσταση άλλαξε όταν κάποια χρόνια αργότερα η κατάληψη κτιρίων έγινε παράνομη με αποτέλεσμα να μεταφερθούν οι καταλήψεις στο ύπαιθρο. Έπαιξα σε αρκετές στο Λονδίνο στα 80s (και σε ακόμη περισσότερες ανά την Ευρώπη στα τέλη του 90s) και ήταν όμορφα Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μας καταλάβαιναν! Μπάντες όπως οι Test Dept έπαιζαν σε αρκετά καταληψιακά live και οι Bourbonese Qualk έτρεχαν την κατάληψη “The Ambulance Station” όπου αρκετά industrial σχήματα έπαιξαν εκεί. Εφόσον μπορούσαμε, παίζαμε σε οποιοδήποτε μέρος μπορούσε να μας “σηκώσει”. Είχαμε παίξει στο ICA (Institute of Contemporary Arts) που είναι στον ίδιο δρόμο με το παλάτι του Buckingham! Ένα μέρος της δουλειάς μου θεωρείται industrial αλλά δεν είναι. Πιο συγκεκριμένα μιλώντας δεν είναι ούτε πειραματική. Είναι μια νέα μουσική που παράγεται απο έναν εν ζωή καλλιτέχνη.
Ήμουν ένας πειραματικός καλλιτέχνης όσο μάθαινα την τέχνη μου. Πλέον δεν θεωρώ ότι μπορώ να αποκαλέσω την μουσική μου πειραματική, παρόλο που σε αυτή την κατηγορία ανήκω για άλλους. Μια καλύτερή περιγραφή θα ήταν “avant–garde“, επειδή είναι ένας μιλιταριστικός όρος κατανοητός ως αντιμιλιταριστικός στόχος απέναντι στον μιλιταρισμό της κυρίαρχης κουλτούρας. Το ζήτημα με την μουσικής είναι το ότι υπάρχουν άλλες πιθανότητες και δεν χρειάζεται να αποδεχτείς το κυρίαρχο πολιτιστικό μοντέλο όσον αφορά το να παράγεις και να καταναλώνεις μουσική (το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε άλλο πολιτιστικό βίωμα). Καθώς η εμπειρία μας σχετικά με τον ήχου είναι τόσο προσεγμένη και σύνθετη όταν μεταμορφώνεις ή αναπαριστάς έναν ηχογραφημένο ήχο έχεις να κάνεις ταυτόχρονα με αρκετές πληροφορίες που σχετίζονται με το μέρος, τον χρόνο και το συγκείμενο πάνω από οποιοδήποτε μουσική πληροφορία. Μπλέκεις με την κατασκευή της πραγματικότητας. Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που συνήθως το λαμβάνουμε υπόψιν όταν μιλάμε για pop μουσική αλλά είναι κάτι που οι μηχανικοί του ήχου και οι μοντέρνοι συνθέτες ωφείλουν να το έχουν κατα νου. Ο χειρισμός των συναισθητικών σταδίων, της διέγερσης, της χρήσης της ψυχολογίας του ήχου. Η αντίληψη του διαστήματος, των ανοιχτών ή κλειστών χώρων, η αντίληψη του χρόνου σε μια κουλτούρα δεσμευμένη στην ωρολογιακή καταμέτρηση του. Δεν είπα ποτέ ότι κάναμε industrial μουσική, παρόλο που χρησιμοποιήσαμε στοιχεία αυτού του είδους. Αν με πίεζαν θα την έλεγα post–industrial έχοντας υπόψιν ότι δεν ζούμε πλέον σε μια industrial εποχή. Ζούμε σε ένα μετα-βιομηχανικό καιρό, μια εποχή πληροφορίας όπου η βιομηχανία βρίσκεται σε παρακμή και είμαστε αντιμέτωποι με την μαζική ανεργία. Για μένα η industrial μουσική αναφέρεται στα ηλεκτρικά blues, την μουσική παλαιότερων χρόνων.
Ο όρος industrial μουσική ήταν ένα εσφαλμένο όνομα, μου φαίνεται ότι αποδίδεται στον Monte Cazazza και στο slogan της industrial records “παράγουμε μουσική όπως η Ford αμάξια”. Αλλά αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της industrial. O Berry Gordy ήδη έτρεχε την Motown Records στο Detroit με ένα παρόμοιο slogan για το δικό του “εργοστάσιο των hit” το 1959, περίπου 20 χρόνια πρίν. Οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου έδρασαν υπέρ των ενδιαφερόντων των πλουσίων, κατέστρεψαν τις έννοιες της κοινότητες και της αλληλεγγύης, τις εργατικές οργανώσεις, κλπ και έβαλαν τιμές στα πάντα.
Η κατάσταση άλλαξε με το χρόνια καθώς οι άνθρωποι έκαναν καταλήψεις για διαφορετικούς λόγους (με το μεγαλύτερο μέρος των καταλήψεων να είναι παράνομο) και ταυτίστηκε περισσότερο ως κάτι που σχετίζεται με την πολιτική κίνηση του αναρχοπανκ. Πάντα κατείχα το ιδεώδες της ριζοσπαστικής και της προκλητικής μουσικής ως πρωταρχικό soundtrack μιας θετικής κοινωνικής αλλαγής. Έχει να κάνει με την εμπλοκή του μυαλού με πράγματα που το βάζουν σε δοκιμασία ή το καθοδηγούν προς νέους τρόπους σκέψης όπου θα μπορούσαν να αποτελέσουν λύσεις για αρκετά από τα προβλήματα του κόσμου. Αλλά έμαθα με το πέρασμα των χρόνων ότι αυτό που γίνεται στο κεφάλι μου δεν είναι απαραίτητα μια βάσιμη αντανάκλαση αυτών που συμβαίνουν στον κόσμο.Πιστεύω ότι στην πειραματική industrial ή στην noise το “τα πάντα είναι πιθανά”, είναι όπως η αντίστοιχη φόρμουλα στο αναρχοπανκ ” 3 συγχορδίες, κιθάρες, τύμπανα, ντραμς και οργισμένα φωνητικά”, οπότε με αυτόν τον τρόπο υπάρχει μια στενή συμπάθεια της μουσικης του “τα πάντα είναι πιθανά” με τον αναρχισμό ή τον ελευθεριακό σοσιαλισμό.Πρέπει να αναφέρω ότι δεν ένιωθα οτί είχαμε κοινές προτιμήσεις με τους αναρχοπανκς, όσον αφορά την μουσική. Το 1998/99 με κάλεσαν να παίξω κάμποσες συναυλίες με ένα ή δύο αναρχοπάνκ συγκροτήματα σε καταλήψεις της Γερμανίας, του Βελγίου, της Γαλλίας, της Ολλανδίας και κατά το μεγαλύτερο μέρος το βρήκα διασκεδαστικό. Ένιωθα περισσότερο άνετα με την παρέα τους από με ορισμένες “ορθόδοξες” industrial μπάντες που έχω παίξει ανα καιρούς και παρόλο που τα μέρη που μέναμε ήταν φρικτά κάποιες φορές, τουλάχιστον τα οι πολιτικές τους ήταν OK και πάντα υπήρχε καλό vegan φαγητό.
3. Γιατί ξεκίνησες να γράφεις μουσική; Μπορείς να περιγράψεις την μουσική σου;
Προτιμώ να περιγράψω την προσέγγιση μου στην μουσική. Με γοητεύει το πως ο ήχος μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους.
Επίσης, το “πακετάρισμα” του ηχογραφημένου ήχου, μου φαίνονταν χρήσιμος φορέας για αυτά που ήθελα να εξωτερικεύσω στον κόσμο, δεν ήταν ανάγκη να ήταν μουσική – παλιά έλεγα ότι η μουσική δεν ήταν η κεντρική ενασχόληση του project.
Εκπαιδεύτηκα ως καλλιτέχνης των οπτικών τεχνών και αυτό που έκανα περισσότερο ήταν φώτα και ηχητική δουλειά, χρησιμοποιώντας ποικιλία μέσων. Θα το έλεγα “πολυμέσο” αν και ως όρος τείνει να ταυτιστεί με τα βιντεοπαιχνίδια. Μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα που περιλαμβάνουν όλες τις αισθήσεις. Ενώ χρησιμοποιούσα film και video σύντομα έλαβα υπόψη το πως η επιλογή ενός soundtrack ριζικά επηρεάζει την εμπειρία του film και όχι απλά με το να δημιουργεί μια διάθεση αλλά με το να δημιουργεί ευκαιρίες για διαφορετικές ερμηνείες και το να ανοίγει την πιθανότητα νέων νοημάτων. Δεν υπάρχει ανάγκη για νόημα με σταθερή σημασία. Οπότε παρόλο που η τέχνη μου είναι κάποιες στιγμές διδακτική με μια αίσθηση ταραχής και προπαγάνδας, τις περισσότερες φορές είναι ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες.
Πιστεύω ότι στην πειραματική industrial ή στην noise το “τα πάντα είναι πιθανά”, είναι όπως η αντίστοιχη φόρμουλα στο αναρχοπανκ ” 3 συγχορδίες, κιθάρες, τύμπανα, ντραμς και οργισμένα φωνητικά”, οπότε με αυτόν τον τρόπο υπάρχει μια στενή συμπάθεια της μουσικης του “τα πάντα είναι πιθανά” με τον αναρχισμό ή τον ελευθεριακό σοσιαλισμό.
Ορίζω την μουσική μου ως οργανωμένο ήχο, ψάχνω για πιθανότητες σχετικά με τι μπορεί να συμβεί με τον ήχο, οπότε η μουσική μου εμπεριέχει εκδοχές ήδη υπαρχόντων μουσικών ειδών όπως και άλλα αποπροσανατολιστικά στοιχεία. Η μουσική μου παλέτα συμπεριέλαβε και πάντα θα συμπεριλαμβάνει στοιχεία που θα μπορούσαν να περιγραφούν ως μη μουσικά ή θόρυβος. Παρόλο που έχω κάποιες ελάχιστες δεξιότητες ως παραδοσιακός οργανοπαίχτης θεωρώ ότι δεν αποτελούν σημαντικό παράγοντα σε αυτό που θέλω να επιτύχω. Εαν είμαι κάτι, είμαι ένας κατασκευαστής που προσπαθεί να συνεισφέρει στην “δεξαμενή” που βρίσκεται εκεί έξω με κάτι που σχετίζεται με την δική μου βιωματική εμπειρία.
Με ενδιαφέρει αρκετά αυτό που μπορεί να επιτευχθεί στον ήχο αν χρησιμοποιήσουμε ελάχιστη φαντασία. Σίγουρα με ενδιέφερε η εφαρμογή ιδεών που είχα σχετικά με το κολλάζ εντός της σφαίρας του ήχου. Το ενδιαφέρον μου ήταν στην σύγχρονη τέχνη, και συγκεκριμένα στο ενδεχόμενο για μια δημοκρατικότερη και γεμάτη νόημα τέχνη όπου βρίσκεται κρυμμένη τον περισσότερο καιρό και στα τέλη του 70 και του 80 η ηχογραφημένη μουσική μου φάνηκε ταιριαστός φορέας για αυτό που επιθυμούσα να κάνω.
4. Ποιές ήταν οι επιρροές σου τότε;
Εκπαιδεύτηκα ως καλλιτέχνης πίσω στον καιρό όπου οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν κάποιο επίδομα προκειμένου να γίνουν. Αλλά μόλις τέλειωσα την καλλιτεχνική σχολή βρέθηκα να κάνω διάφορες δουλειές που δεν απαιτούσαν την χρήση του μυαλού μου προκειμένου να τα βγάζω πέρα. Αντιλαμβάνομαι την δημιουργική μου δουλειά περισσότερο ως συνέχιση αυτού που επιτεύχθηκε στο Νταντά και τον Σουρεαλισμό πριν μετατραπούν σε κάτι το χρηματικά επικερδές. Ας το αποκαλέσουμε το ριζοσπαστικό μέρος του Σουρεαλισμού και όχι αυτό που απορροφήθηκε από την διαφήμιση. Κάποιοι το αποκαλούν ουτοπική παράδοση, καθώς έχει να κάνει περισσότερο με την αλλαγή της ζωής παρά την συγκέντρωση χρήματος. Οπότε οι επιρροές μου προήλθαν απο την εννοιολογική και την παραστατική τέχνη και από κάποια παράξενα στοιχεία αντι-κουλτούρας που συνέβαιναν το 1970 όπου κανείς δεν είχε την ιδέα του να βγάλει λεφτά απο την τέχνη. Νομίζω ότι ήθελα να δημιουργήσω τον δικό μου ήχο και την δικιά μου οπτική όπου δεν υπήρχε αυτόν τον καιρό.
5. Ο ήχος σου στην αρχή ήταν πιο σκληρός και σκοτεινός αλλά στην πορεία πήγε πιο κοντά σε μια ambient αισθητική. Τι σε οδήγησε σε αυτό;
Μου φαίνεται ότι έγινε καλύτερος σε αυτό που έκανα και απέκτησα περισσότερες δεξιότητες και ήθελα μια προσέγγιση περισσότερη φιλική και διακριτική παρά συγκρουσιακή. Είναι εν μέρει μια ηθική επιλογή. Η επιθυμία για την δουλειά μου να είναι ειλικρινά ευφυής και ενσωματωμένη στην δική μου κατανόηση της ζωής και τον τύπο ανθρώπου που είμαι. Δεν έχουν να κάνουν όλα με την “σκοτεινή πλευρά” για αυτό υπήρχε μια αλλαγή στην έμφαση καθώς συνειδητοποίηση ότι διέτρεχα τον κίνδυνο να μείνω παγιδευμένος στα industrial κλισέ και να επαναλαμβάνω στοιχεία του είδους που δεν ήταν του στυλ μου. Ο ήχος έχει βαθιές ψυχοδραστικές ιδιότητες. Αυτό που με τράβηξε στον σκληρότερο θόρυβο ήταν οτι εκείνο τον καιρό τον έβρισκα να με συμπεριλαμβάνει, προκλητικό και σχετικό με το υλικό που με απασχολούσε τότε. Αλλά εκεί βρίσκεται το πρόβλημα με το υλικό που παράγεται για συγκεκριμένους λόγους καθώς δεν μπορείς να εγγυηθείς το πώς θα καταναλωθεί ή θα γινει κατανοητό. Ειδικότερα όταν δημιουργούνται τα είδη, οι καλλιτεχνικοί λόγοι για εμάς που επιλέγουμε να κάνουμε πράγματα χάνονται. Οι “θορυβώδεις” θόρυβοι δεν είναι αυτό που θέλω να ακούω συνέχεια. Αλλά ακόμη με ενδιαφέρει το να δουλεύω με μια εκτεταμένη παλέτα μη-μουσικών ήχων. Είχα κάποιες ιδέες σχετικά για την χρήση της μουσικής ως ένα είδος απο-προγραμματισμού, όπως το ότι η εμπορική μουσική χρησιμοποιείται ως ένας τρόπος κοινωνικού ελέγχου, να σου πουλάνε πράγματα που δεν τα χρειάζεσαι και να αποθαρρύνουν την σκέψη και την δράση που μπορεί να προκαλέσει κριτική στις θέσεις των εταιριών. Επίσης έβλεπα και ότι υπήρχαν όμορφα πράγματα που μπορούσα να δημιουργήσω. Δουλεύω κυρίως με ηχογραφημένο ήχο οπότε η αισθητική μου καθοδηγείται κυρίως από την ποιότητα του ήχου και μάλλον απο το άκουσμα παρά απο την performance ή το είδος παρόλο που καταλαβαίνω εαν καταναλώνεται σε τέτοιο context. Έχοντας δουλέψει στον ήχο, άκουσα αρκετά και κατάφερα να φέρω τις ηχογραφήσεις μου ποιό κοντά σε αυτό που θέλω. Η τάση μου είναι περισσότερο “χέρια” παρά συνεργατική αυτές τις μέρες. Θέλω να κρατήσω την άμεση εμπλοκή όσον αφορά την μορφοποίηση του ήχου, την “χειροτεχνία”. Έχω δουλέψει με ανθρώπους που είναι αρκετά καλοί μουσικοί αλλά ίσως όχι τόσο καλοί στο άκουσμα.
[bandcamp width=100% height=120 album=2538595195 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small track=3275257499]
6. Γνωρίζω ότι ασχολείσαι με την πολιτική. Θα ήθελα να μου πεις πως την συνδέεις με την μουσική.
Η πολιτική είναι περισσότερο το σύστημα αξιών σου. Τείνω να κρατώ τον εαυτό μου για μένα, αλλά αραιά και που συμβαίνουν πράγματα που είναι αρκετά ενοχλητικά, άδικα, βάναυσα και εμφανώς λανθασμένα οπότε από καιρό σε καιρό με βρίσκω να ασχολούμαι με κάποια καμπάνια ή κάτι άλλο. Θα μπορούσες να σκεφτείς ότι η μουσική δεν είναι πολιτική αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο η ηλεκτρονική χορευτική μουσική ήταν ρητά απαγορευμένη με νόμο εναντίον της διοργάνωσης free parties και raves. Οπότε η ιδέα είναι ότι υπάρχει ένας τύπος μουσικής που μπορεί να απορροφηθεί με περισσότερη ασφάλεια και να εκμεταλλευτεί μέσα βιομηχανία διασκέδασης του καπιταλισμού. Υπολογίζω αρκετά την προσωπική μου ελευθερία και εξασκούμαι στο πως οδεύω με την μουσική μου (συμπεριλαμβανομένου του πόσο συχνά παίζω ή τι βγάζω) οπότε προκύπτουν ηθικά ζητήματα όπως με ποιούς συνεργάζομαι και με τι όρους. Μεγάλο μέρος της ζωής καθοδηγείται από την εμπορική επιτυχία ή το status, και προσπαθώ να βγω έξω από αυτά. Ως άνθρωπος θεωρώ τον σεξισμό και τον ρατσισμό ευθέως απειλητικό και το θεωρώ προσωπική υπόθεση. Είμαι εναντίον του πολέμου, του μιλιταρισμού, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της εκμετάλλευσης των ζώων και έχω κάνει ότι καλύτερο μπορώ όσον αφορά το να μιλήσω για αυτά και να αντισταθώ όσο μπορώ. Και τείνω να παίρνω το μέρος των αδικημένων!
7. Υπάρχουν ορισμένες μπάντες στο industrial (στα power electronics/death industrial περισσότερο) όπου προκειμένου να προβοκάρουν χρησιμοποιούν ρατσιστικά και σεξιστικά στοιχεία. Κάποιες λένε ότι δεν έχουν σχέση με ρατσισμό και απλά θέλουν να βγάλουν επιθετικότητα και να είναι ενοχλητικές με κάθε μέσο ενώ κάποιες είναι ανοιχτά φασιστικές και το παραδέχονται. Ποια η στάση σου απέναντι σε αυτό; Που θεωρείς ότι όλα ξεκίνησαν;
Όπως κάθε λογικός άνθρωπος, διαφωνώ με ρατσισμό, σεξισμό και ηλίθιους που ψάχνουν για καβγάδες. Αυτό είναι ένα πρόβλημα με το industrial. Νομίζω ότι μέσα σε αυτή την σκηνή είναι είτε αρκετά ναΐφ ή τόσο αφοσιωμένοι ή τόσο εγωιστές, ή νάρκισσοι ή αρκετά ηλίθιοι ώστε να μπορέσουν να βγάλουν λόγο εναντίον. Η στάση μου είναι να έχω μια πιο ευφυής προσέγγιση. Δεν έχω κατά νου μου κάποια καλλιτεχνική αξία εντός αυτού του υλικού, οπότε είναι σαν να μην δημιουργείται κάποιο δίλλημα για μένα. Έχασα το ενδιαφέρον για το industrial γύρω στο 1983. Με ενδιαφέρει ακόμη το ηχητικό κολλάζ και βρήκα ενδιαφέρον αυτό που συνέβαινε στο πρώιμο χιπ χοπ και αργότερα στην house και την ambient οι οποίες μου φάνηκαν πιο ελκυστικές και πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελα να δημιουργήσω. Το παράξενο ήταν ότι σε αυτή την φάση αυτό που έκανα αποδείχτηκε να αποτελεί μεγάλη επιρροή στο industrial και αρκετές δικές μου ιδέες ανακυκλώθηκαν εντός του είδους. Επίσης οτιδήποτε έκανα έμεινε με την ταμπέλα “industrial“, οπότε “κόλλησα” σε αυτό είτε το ήθελα είτε όχι.
8. Πίσω στα 80s έβγαλες με την sterile μια συλλογή αλληλεγγύης για την απεργία των ανθρακωρύχων (με ονόματα όπως lustmord, bourbonese qualk, hafler trio.annie anxiety,band of holy joy). Μπορείς να μου αναφέρεις την εμπειρία σου με το κίνημα των ανθρακωρύχων;
Συγκέντρωνα χρήματα στον δρόμο μαζί με υποστηρικτές των ανθρακωρύχων στο Brixton, βρισκόμασταν με τους ακτιβιστές της ένωσης ανθρακωρύχων και πηγαίναμε σε πορείες μαζί τους. Φαινόταν να είμαι σε καλή θέση ώστε να κάνω ένα album για να συγκεντρωθούν χρήματα και ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, ειδικότερα όταν αντιμετώπιζα την έλλειψη ενδιαφέροντος από συγκεκριμένες μπάντες που ζήτησα να συνεισφέρουν. Αυτόν τον καιρό οι οργανώσεις βάσης των βιομηχανικών εργατών δεχόντουσαν επίθεση από μια ευρύτερη νεοφιλελεύθερη καμπάνια ώστε να εξουδετερωθεί και να ανατραπεί οτιδήποτε ήταν ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Αυτό συμπεριλάμβανε μια άνοδο στον ψυχροπολεμικό αγώνα και την ιδιωτικοποίηση δημόσιων υποδομών, εργαλείων, υπηρεσιών και επιθέσεων σε εναλλακτικούς τρόπους ζωής όπως το κίνημα Free Festival. Η απεργία έφερε κοντά ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήταν μαζί όπως οι lgbtq ακτιβιστ@ς όπου αναγνώριζαν ότι τους αντιμετώπιζαν με παρόμοιο τρόπο. Το πρόβλημα αυτής της εποχής ήταν ο εγωιστικός ατομικισμός που προωθούσε η Thatcher. Αρκετοί απο εμάς αναγνώριζαν ότι η απεργία των ανθρακωρύχων ήταν η τελευταία άμυνα της δημόσιας ιδιοκτησίας μιας βιομηχανίας τον καιρό όπου γινόντουσαν επιθέσεις εναντίον οποιασδήποτε εναλλακτικής απέναντι στο νεοφιλελεύθερο όνειρο. Η στρατιωτικοποίηση της αστυνομιας και οι επιθέσεις στα Free Festivals (μάχη του Beanfield) συνεχιζόντουσαν με την παράλληλη μείωση του δημόσιου και ελεύθερου χώρου και της εγκληματικοποίησης οτιδήποτε έστεκε στον δρόμο της οικονομικής εκμετάλλευσης των πολλών απο τους λίγους. Από τότε τα πράγματα έχουν χειροτερέψει.
[bandcamp width=100% height=120 album=352428450 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
9. Μιλώντας για πολιτική, τι βλέπεις σχετικά με την κατάσταση στην Ευρώπη αναφορικά με την άνοδο της ακροδεξιάς και το κίνημα αλληλεγγύης υπέρ των προσφύγων;
Με τρομάζει. Μισώ αυτό το κλίμα του φόβου που υπάρχει αυτή την στιγμή. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ευγενικοί μεταξύ τους ως παγκόσμιοι πολίτες – διαδώστε αγάπη και αντισταθείτε στο μίσος.
10. Τι είδους μουσική ακούς τώρα; Μπορείς να μας αναφέρεις κάποι@ς καλλιτέχν@ς που θεωρείς ότι έχουν ενδιαφέρον;
Μάλλον τίποτα αρκετά παράξενο ή καινούργιο. Ως συνήθως ακούω αρκετή reggae ανάμεσα στο 60 με 80, ειδικότερα dub. Επίσης ανακαλύπτω πάλι πρώιμες επιρροές μου όπως: Ivor Cutler, Nico, Lou Reed, the Beatles, Faust, Neu!, Cluster, Johnny Cash, Brian Eno, Wreckless Eric, Terry Riley, Faust, Penguin Cafe Orchestra, The Beatles – βγάλε ότι συμπέρασμα θέλεις, αυτά είναι που ακούω. Επίσης υπάρχει μια τοπική μπάντα που θέλω να δω με το όνομα Zapoppin.
[bandcamp width=100% height=120 album=4231151608 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Σύνδεσμοι: Bandcamp Facebook Official site
