Οφείλω να ομολογήσω ότι, αρχικά, η επιλογή του χώρου διεξαγωγής της συγκεκριμένης συνάντησης, με ξένισε, καθώς θα προτιμούσα ίσως την Αγγλικανική εκκλησία, ως πλαίσιο μέσα στο οποίο, θα ξεδιπλωνόταν η συνύπαρξη – μα και η αντιπαράθεση – των δύο (ή τριών, ακριβέστερα) αυτών ξεχωριστών οντοτήτων. Το Ζάππειο όμως τελικώς αποδείχθηκε αξιόμαχη επιλογή, καθώς εξέπεμπε την ατμόσφαιρα που απαιτούνταν, εν προκειμένω. Ενώ επίσης στάθηκε αφορμή, για έναν άμορφα εποικοδομητικό περίπατο, ως εκεί.
Φτάνοντας στο μέγαρο, ήταν ήδη φανερό πως θα υπήρχε αρκετός κόσμος. Ο οποίος, χοντρικά μιλώντας, ήταν αυτός ακριβώς που θα περίμενα να δω, σε μια ανάλογη φάση. Ο χώρος ήταν αρκετά ατμοσφαιρικός, αναδίδοντας μια αίσθηση αψεγάδιαστου κενού. Αψεγάδιαστου, είπα; Σχεδόν, ναι – αν εξαιρεθεί το έντονο φως. Θα προτιμούσα μάλλον μια πιο διακριτική – ή και σκοτεινή, γιατί όχι; – προσέγγιση, επ’ αυτού του πεδίου. Περιμένοντας για την έναρξη, οι σκέψεις μου επικεντρώνονταν στην επικείμενη εμφάνιση των Demdike Stare. Κυρίως για αυτούς άλλωστε είχα βρεθεί, εκεί – χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω τη σημασία της παρουσίας του έτερου πρωταγωνιστή, της βραδιάς, ο οποίος μάλιστα είχε αναλάβει τον ρόλο του headliner. Το κύριο δε ερώτημά μου, είχε να κάνει με το κατά πόσο το προαναφερθέν σχήμα, θα επέλεγε να βυθιστεί σε μια σκοτεινή, ατμοσφαιρικά υποβλητική κατεύθυνση, στα πλαίσια πάντα της συνθήκης αυτής.
Η απάντηση σε αυτό, δόθηκε ακέραια κατά τη διάρκειά της εμφάνισής τους, λοιπόν: οι δύο συνοδοιπόροι, από την αρχή εστίασαν σε μια μελανή βάση, η οποία άγγιζε σχεδόν τα όρια της σκοτεινής ambient υφολογίας. Το τελευταίο δε σημαίνει βέβαια πως θυσίασαν την ένταση, προς όφελος της υποβλητικότητας. Τουναντίον, το σετ τους καθορίστηκε από υψηλής έντασης, εσωτερικές δυσαρμονίες, όπου ο ζεστός θόρυβος συνυπήρχε ρητά με την αίσθηση της αποδόμησης. Η λέξη αυτή είναι νομίζω η αρτιότερη, ώστε να περιγραφεί επακριβώς ο τρόπος με τον οποίο οι όποιοι ρυθμοί ξεπρόβαλλαν, κατέληγαν να αποδιοργανώνονται τελετουργικά, ωθούμενοι στον ζόφο του υπόκωφου. Ιδιαίτερα αισθαντικές επίσης, οι εμμονές τους με τα μπάσα ηχοχρώματα. Τόσο, ώστε βρέθηκα σε θέση κοντά στα ηχεία, με σκοπό να απολαύσω ολοσχερώς τις βαθύτατες συχνοτικές τους εκλάμψεις. Η συνεργασία των δύο μελών, στην προ ολίγου αναφερθείσα αποδόμηση, έρεε θαυμαστά. Σε σημείο που ακόμα και η μεταξύ τους επικοινωνία, κατά τη διάρκειά της ηχητικής τους τελετουργίας, δε φάνταζε καθόλου ενοχλητική. Αντιθέτως, ήταν μέρος του όλου, χωρίς να διαταράσσει στο ελάχιστο την μυστικιστική υφή, των ήχων που δονούσαν τον χώρο. Συνοπτικά, κατόρθωσαν να καλύψουν όλες τις απαιτήσεις μου, δημιουργώντας αβίαστα μια εκλεκτή διάθεση δυσαρμονικής ολοκλήρωσης. Έπειτα, αποχώρησαν αγκαλιασμένοι, αφήνοντας μου τη συναίσθηση της πλήρους ευδαιμονίας.
Δίνοντας άμεσα τη θέση τους, στον Andy Stott. Η έννοια της αμεσότητας εδώ, δεν τίθεται ως μεταφορά: κυριολεκτικά, δεν υπήρξε διάλειμμα, καθώς ο Stott εφόρμησε στη σκηνή, τη στιγμή ακριβώς όπου οι προηγούμενοι, αποχωρούσαν από αυτήν. Η ενεργή αυτή αμεσότητα, ήταν αρκούντως ενδεικτική της κυρίαρχης γεύσης του set του. Το οποίο εξ αρχής κυμάνθηκε σε ρυθμικά έκδηλες υπερβάσεις. Όπως και σε εμβόλιμους, μελωδικούς αναβρασμούς. Με την άνεσή του να είναι πασιφανής, ήταν αναμενόμενο πως η εμφάνισή του θα κινούνταν σε σχεδόν dub διαθέσεις, όπως και το ότι η παρεμβατική του φύση θα τον οδηγούσε σε διάφορες, κυματικές, εναλλαγές. Σε σχέση με τους προηγηθέντες, θα έλεγα πως το σετ του, στο σύνολό του, αναδείκνυε μια πιο φωτεινή διάσταση. Κάτι που ίσως να απογοήτευσε, σε κάποιον βαθμό, μερικούς εκ των παρευρισκομένων. Η πλειοψηφία όμως, έδειχνε να ανταποκρίνεται περισσότερο από θετικά, συμμετέχοντας άοκνα, στις up – tempo διαθέσεις του, όσο και στους ενστικτώδεις χρωματισμούς του. Η ανταπόκριση αυτή, τον οδήγησε σε μια αβίαστη, υψίφωνη ολοκλήρωση. Σε ό,τι με αφορά, με κέρδισε το ύφος του, όπως και η συνολική έγερση που οι ηχητικές του αποκλίσεις, προκαλούσαν. Μάλιστα, θα προσέθετα πως ήταν ανώτερος από ότι αρχικά περίμενα. Ενώ επίσης, είναι καίριο να τονίσω πως η αντίθεση των προσήμων, ανάμεσα στον Stott και στους Demdike, ήταν απολαυστικά επιτυχής, κάνοντας τη σύζευξη αυτών, ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο pairing. Αφήνοντάς μου μια μοναδικά εύμορφη κατάσταση, ως δώρο, φεύγοντας. Ως επιστέγασμα μιας εξαίσιας βραδιάς.
κείμενο : Γιωργος Καναβος
φωτογραφίες : Μάνος Χρυσοβέργης
